Όταν το να υπάρξεις σημαίνει να ποστάρεις μιλάμε για μια γενιά που δεν τρώει απλώς «slop», αλλά γίνεται το ίδιο το περιεχόμενο.
Γιατί να βγεις χωρίς να ανεβάσεις story; Γιατί να περάσεις καλά χωρίς selfie; Αν η ζωή σου δεν καταγραφεί είναι σαν να μη συνέβη ποτέ. Μήπως τελικά δεν καταναλώνεις απλώς άχρηστο περιεχόμενο; Μήπως γίνεσαι εσύ το ίδιο το «slop»;
Ξυπνάς, ανοίγεις το κινητό πριν ακόμα ανοίξεις τα μάτια σου. Ένα scroll στο TikTok, ένα check στα stories, ένα μήνυμα στο group chat και δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πώς νιώθεις, πριν σου πει το feed πώς «πρέπει» να νιώθεις. Μια μέρα ακόμα μέσα στον ατελείωτο καταρράκτη του περιεχομένου, του slop, όπως το λένε με μια σχεδόν περιφρονητική λέξη.
Αλλά να σου πω κάτι; Δεν είσαι απλός θεατής, είσαι και παραγωγός του.
Κάποτε έβλεπες τηλεόραση και έλεγες: «Αυτά είναι σκουπίδια». Τώρα, είσαι εσύ αυτός που ανεβάζει τα «σκουπίδια» και το κάνεις με ενθουσιασμό. Προσέχεις το τι θα φορέσεις, στήνεις το πλάνο, φτιάχνεις το φως, διαλέγεις το φίλτρο, λες τη σωστή φράση με τη σωστή δόση αυθορμητισμού. Και όλα αυτά όχι γιατί σε νοιάζει να δείξεις κάτι ουσιαστικό, αλλά γιατί θες να υπάρξεις μέσα στο scroll κάποιου άλλου.
Γιατί αν δεν εμφανιστείς στο timeline, υπάρχεις όντως;
Πριν από μερικά χρόνια, έλεγες πως τα social media είναι απλώς ένα «εργαλείο». Τώρα είναι ο καθρέφτης σου, ο εσωτερικός σου μονόλογος, η προέκταση της συνείδησής σου. Αν δεν ανεβάσεις φωτογραφία από το Σάββατο βράδυ, νιώθεις πως δεν βγήκες ποτέ. Αν δεν δείξεις τι έφαγες, είναι σαν να μην το γεύτηκες πραγματικά. Έχεις μάθει να ζεις μέσα από την κάμερα και όχι μπροστά της. Και κάπου ανάμεσα σε selfies, reposts και hashtags, χάνεται κάτι μικρό αλλά ουσιαστικό, η αλήθεια του τι σημαίνει να ζεις. Δεν έχει καμία σημασία να θυμάσαι πώς έμοιαζες, αλλά να θυμάσαι πώς ένιωθες και όχι να δείχνεις πως περνάς καλά, αλλά να περνάς πραγματικά.
Το slop δεν είναι πια απλώς φτηνό περιεχόμενο, είναι ολόκληρος τρόπος ζωής. Κάθε φορά που σκέφτεσαι «αυτό θα είναι τέλειο για post», αντί «αυτό είναι όμορφο», κάνεις ένα μικρό βήμα πιο κοντά στο να γίνεις προϊόν του ίδιου σου του εαυτού. Και το χειρότερο είναι ότι δεν το καταλαβαίνεις καν. Η ειρωνεία είναι ότι νομίζεις πως έχεις τον έλεγχο. Ότι είσαι δημιουργός. Ότι εσύ αποφασίζεις τι ανεβάζεις, πώς φαίνεσαι, τι δείχνεις.
Αλλά στην πραγματικότητα, κάθε like, κάθε share, κάθε μικρή δόση ντοπαμίνης σε αιχμαλωτίζει λίγο περισσότερο. Η πλατφόρμα σε εκπαιδεύει να είσαι αστείος αλλά όχι υπερβολικά, αυθεντικός αλλά με φως, και «φυσικά φιλτραρισμένος». Το εγώ σου γίνεται προϊόν, και η προσωπικότητά σου είναι brand.
Και κάπως έτσι, το όριο ανάμεσα στη ζωή παύει να είναι ορατό και δεν υπάρχει «στιγμή» που να μην μπορεί να μετατραπεί σε υλικό για περιεχόμενο στα social. Δεν υπάρχει ιδιωτικότητα, μόνο το «προσωπικό storytelling», ακόμα κι όταν θες να μείνεις offline, σκέφτεσαι πώς θα το πεις μετά, τύπου ένα «Έκανα digital detox». Θα πρέπει να κάνει ένα meta-story για το ότι δεν ανέβασες stories, πόσο οξύμωρο και λάθος είναι όλο αυτο. Δεν φταις εσύ ή τουλάχιστον, όχι μόνο εσύ- εμείς. Ο κόσμος γύρω μας έχει μάθει να λειτουργεί έτσι και οι φίλοι σου μιλούν με memes, τα νέα έρχονται από reels, η κουλτούρα γεννιέται μέσα σε 15 δευτερόλεπτα και σβήνει εξίσου γρήγορα. Οπότε, φυσικά, θέλεις να συμμετέχεις, θες να ανήκεις και για να ανήκεις, πρέπει να παράγεις slop, αλλιώς είσαι αόρατος.
Αλλά υπάρχει μια αλήθεια που δύσκολα χωρά σε post, δε χρειάζεται να γίνεις περιεχόμενο για να αξίζεις προσοχή και δε χρειάζεται να δείχνεις συνέχεια τα πάντα, για να υπάρχεις. Η ομορφιά της ζωής δεν είναι στη συμμετρία του κάδρου, αλλά στην ατέλεια της στιγμής που κανείς δε βλέπει. Οπότε, την επόμενη φορά που θα σηκώσεις το κινητό να απαθανατίσεις κάτι, κράτα για λίγο το χέρι σου κάτω και σκέψου, κοίτα χωρίς φακό και μη γίνεις άλλο ένα pixel στο feed κάποιου.Ζήσε τη στιγμή που δε θα θυμηθεί κανείς εκτός από σένα. Σταμάτα κάποια στιγμή και αναρωτήσου αν είσαι ακόμα εσύ απλώς ένα ακόμα story στο scroll κάποιου άλλου.
