Η Jenna Ortega επιστρέφει πιο αφοπλιστική από ποτέ, σε μια σεζόν με περισσότερο τρόμο, στιλ και ξεκάθαρη goth ταυτότητα που αποδεικνύει ότι η Wednesday δεν είναι πια απλώς ένα cult φαινόμενο, είναι ένα σκοτεινό σύμπαν σε πλήρη ανάπτυξη.
H Wednesday επέστρεψε και ναι, υπάρχουν πράγματα να γιορτάσουμε, αλλά και πολλά για να αποδομίσουμε την παράνοια που συνοδεύει τη συγκεκριμένη σειρά. Είναι σαν να έχεις πάει στο αγαπημένο σου goth πάρτι, το έχεις ντύσει με casts διάσημων βαμπίρ, έχεις ρίξει μέσα λίγες δόσεις από horror, αλλά έχεις βάλει και απελπισμένα πολλά βασικά στοιχεία, με αποτέλεσμα να γίνει το κάλεσμα της σκοτεινής πλευράς λίγο πολύ κοσμοπολίτικος μπουφές.
Μετά από μια αναμονή που φάνηκε αιώνας — αλλά που εντέλει απέδωσε καρπούς — η δεύτερη σεζόν του Wednesday κάνει το comeback όχι απλά με θόρυβο, αλλά με μια δόση ωριμότητας, περισσότερο τρόμο, και μια πιο καθαρή γραμμή χαρακτήρων. Αν η πρώτη σεζόν ήταν το ταξίδι της Wednesday Addams ως η outsider που βρίσκει απαντήσεις σε δολοφονίες και χειρίζεται ψυχικά χαρίσματα, η δεύτερη βελτιώνει τη φόρμουλα, κρατώντας τα στοιχεία που αγαπήσαμε, αλλά τοποθετώντας τα σε πιο στιβαρά θεμέλια.
Η Jenna Ortega: ο πυλώνας που κρατάει την ιστορία
Αυτό που ξεχωρίζει — και το οποίο όλοι συμφωνούν — είναι ότι η Ortega δεν επιστρέφει απλώς, αλλά απογειώνει τον ρόλο. Σε κριτικές που κυκλοφορούν επισημαίνεται ότι η Wednesday είναι πιο άνετη στον εαυτό της: οι ψυχρές ατάκες δεν είναι απλώς «θέαμα», αλλά στοιχεία χαρακτήρα που δείχνουν μια νέαρη κοπέλα που έχει αναπτυχθεί, που ξέρει ποια είναι.
Το να βλέπεις μια ηθοποιό που δεν φοβάται να πάρει τον έλεγχο προσδίδει αξιοπιστία στην αφήγηση. Η Ortega, ως παραγωγός πια, φαίνεται να έχει βάλει το χέρι της στις αποφάσεις: η έλλειψη της σεξουαλικής έλξης και του love triangle είναι ένα από τα στοιχεία που πολλοί θεωρούν θετικά.
Σκοτάδι, τρόμος & horror moments
Ένα από τα μεγαλύτερα «κέρδη» της σεζόν 2 είναι η τολμηρότητα στο horror στοιχείο. Οι δημιουργοί έκαναν ξεκάθαρο ότι ήθελαν περισσότερο τρόμο όχι απλώς για ατμόσφαιρα, αλλά για να υπάρχει αίσθηση ρίσκου, αληθινών συνεπειών, θανάτων, πραγματικού κινδύνου.
Αυτό δε σημαίνει ότι το χιούμορ χάθηκε — αντίθετα, η νοσηρή κομψότητα, το deadpan, το gore συνδυάζονται για να δημιουργήσουν στιγμές που ξαφνιάζουν: από μαχαίρια μέσα στη νύχτα, μέχρι πιο έντονες ψυχές που δοκιμάζονται. Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι το horror δεν επεμβαίνει απλώς για το σοκ· υπηρετεί την ιστορία και τους χαρακτήρες.
Οικογένεια Addams
Ένα από τα στοιχεία που πολλοί θεατές αγαπούν είναι η διεύρυνση του σύμπαντος των Addams. Η Morticia, ο Gomez, ο Pugsley , δεν είναι απλά cameo ή διακοσμητικοί χαρακτήρες γίνονται ζωντανοί παράγοντες στην πλοκή. Οι εντάσεις μεταξύ της Wednesday και της μητέρας της αποκτούν βάθος, οι οικογενειακοί δεσμοί και οι αντιθέσεις φωτίζονται καλύτερα, και γενικά υπάρχει μια αίσθηση ότι το «σπίτι» έχει σημασία, χωρίς όμως να γίνεται ένα συναισθηματικό δράμα που ξεφεύγει ή το αισθάνεσαι ξένο στο gothic ύφος.
Επιπλέον, η προσθήκη νέων χαρακτήρων, ή η μεγαλύτερη συμμετοχή των ήδη υπαρχόντων, προσφέρει φρεσκάδα. Το σύνολο του cast διεκπεραιώνει ρόλους που φωτίζουν τις διαφορετικές όψεις της σειράς — τόσο της κωμικής/μακάβριας πλευράς, όσο και της πιο δραματικής.
Τι λειτουργεί καλύτερα τώρα
Η δεύτερη σεζόν δείχνει ότι οι σεναριογράφοι έμαθαν από την πρώτη και προσπάθησαν για ένα καλύτερο αποτέλεσμα στην επόμενη. Στα νέα επεισόδια υπάρχουν λιγότεροι περισπασμοί, περισσότεροι άξονες που συνδέονται μεταξύ τους.Το καινούργιο μυστήριο είναι γεμάτο από δολοφονίες από κοράκια, μυστηριώδεις βλέψεις και έχει αρκετή ένταση ώστε να κρατά το ενδιαφέρον, χωρίς να αποδυναμώνει τον χαρακτήρα της Wednesday.
Ο ρυθμός — αν και δεν αποφεύγονται κάποιες πιο αργές σκηνές — αυτή τη φορά μοιάζει πιο ισορροπημένος: οι επεισοδιακές κορυφώσεις είναι πιο στοχευμένες, οι επαναλήψεις μικρότερες, και το στοιχείο της έκπληξης είναι ενεργό και δε σε απογοητεύει. Επίσης, είχε ενδιαφέρον το στοιχείο ότι αποφασίστηκε να μην εστιάσουν τόσο στη ρομαντική ιστορία γεγονός που αυτό απελευθερώνει τη Wednesday από ένα φορτίο που δεν της ταίριαζε πάντα, και της δίνει χώρο να αναπτυχθεί σε άλλες κατευθύνσεις.
Μακριά από την καταστροφή
Φυσικά, δεν είναι όλα τέλεια — αλλά αυτά που δε δουλεύουν είναι περισσότερο «παράπλευρες» δυσαρέσκειες παρά κακοτεχνίες. Κάποιες ατάκες δεν έχουν την ίδια δόση χτυπήματος, κάποια subplot δεν αξιοποιούνται πλήρως. Αλλά η σειρά δεν προσπαθεί να κάνει τα πάντα — προσπαθεί να κάνει όσα κάνει καλύτερα. Και για πολύ κόσμο αυτό τη διαφορά.
Επιρροή, αισθητική & πολιτιστικό αποτύπωμα
Δεν μπορείς να αγνοήσεις το οπτικό κομμάτι: φωτισμοί, σκηνικά, κοστούμια, ατμόσφαιρα — όλα προσεγμένα, με gothic μεγαλείο και με λεπτομέρεια. Για τους fans του Tim Burton ή όσους αγαπούν το σκοτάδι που κουμπώνει με στιλ, ή αυτό που μοιάζει με horror‑αστική φαντασία, αυτή η σεζόν έχει πολλά να προσφέρει.
Επιπλέον, το ότι η σειρά έχει καταφέρει να διατηρήσει το buzz, τη συζήτηση στα social media ακόμα και μετά από τη διάθεση του δεύτερου μέρους, δείχνει πως δεν έχει ξεχαστεί, αντίθετα, έχει αφήσει το στίγμα της, και αυτή η δεύτερη σεζόν κάνει κάτι περισσότερο από το να «παίζει εκ το ασφαλούς»: επιδιώκει να επεκτείνει την ταυτότητά της, χωρίς να ξεχνά τον πυρήνα που την έκανε να ξεχωρίσει.
Η σεζόν 2 του Wednesday δεν είναι απλώς μια επανάληψη του γνωστού. Είναι η σειρά που αποφάσισε να μεγαλώσει λίγο, να τολμήσει λίγο περισσότερο — περισσότερος τρόμος, λιγότεροι συμβιβασμοί, πιο καθαροί χαρακτήρες, μια Ortega που δε φοβάται να διεκδικήσει. Αν η πρώτη σεζόν ήταν η εισαγωγή, η δεύτερη είναι το επόμενο κεφάλαιο που δείχνει ότι αυτό το gothic μυθιστόρημα για έφηβους έχει πολλές σελίδες ακόμα — και μερικές από αυτές είναι μαύρες σαν καμβά.
