Η σειρά που αγαπήσαμε από το πρώτο επεισόδιο επιστρέφει πιο ώριμη, πιο αστεία και πιο αληθινή από ποτέ, αποδεικνύοντας ότι το «κανείς δεν το θέλει αυτό» τελικά είναι αυτό που θέλουμε όλοι.
Είδα τη δεύτερη σεζόν του Nobody Wants This και δεν θα σου κρύψω πως την περίμενα με ανυπομονησία. Αν η πρώτη σεζόν με έκανε να χαμογελάσω, η δεύτερη με έκανε να νιώσω. Η νέα σεζόν είναι από εκείνες τις σπάνιες ρομαντικές σειρές που δεν σε κοροϊδεύουν, δεν ωραιοποιούν τα πάντα, αλλά σου θυμίζουν πως η ζωή και ο έρωτας είναι λίγο άβολα, λίγο αστεία, και πολύ πιο όμορφα απ’ όσο νομίζουμε. Με την πρώτη σεζόν η συγκεκριμένη σειρά μας έκανε να θυμηθούμε τι είναι φυσιολογικό και πως μπορούμε να το ζήσουμε χωρίς ένοχες. Με τη δεύτερη σεζόν καταλάβαμε ότι τίποτα δεν είναι ιδανικό, αλλά μπορούμε πάντα να βρούμε τις απαντήσεις και τις λύσεις.
Η επιστροφή που άξιζε την αναμονή
Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, κατάλαβα ότι αυτή η σεζόν έχει κάτι διαφορετικό. Η Joanne (Kristen Bell) και ο Noah (Adam Brody) προσπαθούν να καταλάβουν πώς μπορούν να συνυπάρξουν μετά το τέλος της προηγούμενης σεζόν, κι εγώ ένιωσα σαν να παρακολουθώ φίλους μου που προσπαθούν να βρουν ισορροπία ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική. Δεν είναι το τέλειο ζευγάρι και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία της υπόθεσης.
Η Kristen Bell, με εκείνη τη γνώριμη ειρωνεία και την ευαισθησία της, καταφέρνει να δώσει στη Joanne βάθος και αδυναμίες που με κάνουν να την αγαπώ ακόμη περισσότερο. Ο Adam Brody είναι η ήρεμη δύναμη που ισορροπεί το χάος της και ο σύντροφος που θες να έχεις στη ζωή σου. Η χημεία τους παραμένει μοναδική, ίσως ακόμα πιο ώριμη, σαν δύο άνθρωποι που έχουν περάσει αρκετά για να καταλάβουν ότι ο έρωτας δεν είναι μόνο ροζ συννεφάκια, αλλά μπορεί να επιβιώσει και στις πιο σκοτεινές στιγμές.
Μια ρομαντική κωμωδία που ξέρει να μιλάει τη γλώσσα μας
Αυτό που μου άρεσε από την αρχή στο Nobody Wants This είναι πως δεν φοβάται να δείξει τα αμήχανα, τα δύσκολα, τα μικρά λάθη που κάνουμε όλοι στις σχέσεις μας. Δεν υπάρχει «τέλειος» ρομαντισμός εδώ, μόνο πραγματικότητα που προσπαθεί να ζήσει. Οι διάλογοι είναι πνευματώδεις, αληθινοί και, πολλές φορές, τόσο ανατριχιαστικά γνώριμοι που ένιωθα πως έβλεπα τη δική μου ζωή στη μικρή οθόνη.
Η σειρά ακροβατεί με μαεστρία ανάμεσα στο χιούμορ και στη συγκίνηση. Πολλές φορές τυχαίνει να γελάς με τη νευρική ατάκα της Joanne και την επόμενη στιγμή πιάνεις τον εαυτό σου να συγκινείται, χωρίς να καταλαβαίνεις πώς συνέβη. Είναι μια υπενθύμιση πως το γέλιο και η ευαισθησία δεν είναι αντίθετα, συνυπάρχουν, όπως και στη ζωή.
Οι νέες προσθήκες που ανανεώνουν τη σειρά
Η είσοδος νέων χαρακτήρων –όπως της Leighton Meester στον ρόλο της Abbie, της τέλειας influencer– δίνει νέα πνοή στη σειρά και με έναν τρόπο αντιπροσωπεύει ό,τι η Joanne δεν είναι, δηλαδή επιμελής, ελεγχόμενη, πάντα με ένα φίλτρο Instagram να καλύπτει την πραγματικότητα και τα σκοτεινά σημεία. Η μεταξύ τους αλληλεπίδραση είναι απολαυστική, γιατί φέρνει στην επιφάνεια ερωτήματα που όλες έχουμε σκεφτεί όπως «Πόσο αληθινή είναι η «τέλεια» εικόνα; Και πόσο χώρο αφήνουμε στον εαυτό μας να είναι ατελής;» Η σκηνοθεσία παραμένει κομψή, με ρυθμό που δίνει χώρο στους χαρακτήρες να αναπνεύσουν. Οι σκηνές έχουν αυτή την ήρεμη ενέργεια που σε βάζει μέσα στον κόσμο τους, χωρίς υπερβολές ή τεχνητό δράμα και η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι τόσο γνώριμη που γίνεσαι κομμάτι της.
Πιο ώριμη, αληθινή και συναισθηματική
Η δεύτερη σεζόν έχει λιγότερη τρέλα και περισσότερη ουσία. Δε στηρίζεται τόσο σε αστεία περιστατικά όσο σε πραγματικές συναισθηματικές στιγμές, είναι ένα ωραίο συναίσθημα να βλέπεις τη σειρά να μεγαλώνει μαζί με τους ήρωες της, κι αυτό είναι σπάνιο στην τηλεόραση σήμερα. Αν η πρώτη σεζόν μιλούσε για την αναζήτηση του έρωτα, η δεύτερη μιλά για το τι σημαίνει να τον κρατήσεις και να παραμείνεις αληθινός μέσα στη σχέση.
Σε κάποια επεισόδια ένιωσα να συγκινούμαι με μικρές λεπτομέρειες όπως ένα βλέμμα, μια παύση, ένα μισοειπωμένο σ’ αγαπώ και είναι ακριβώς αυτές οι στιγμές που κάνουν το Nobody Wants This ξεχωριστό, γιατί δεν κραυγάζει, ψιθυρίζει, κι όμως σε αγγίζει πιο βαθιά απ’ όσο περιμένεις ή είσαι έτοιμος να νιώσεις. Αυτή τη φορά η σειρά είναι ένα από τα πιο ευχάριστα και ειλικρινή πράγματα που είδα φέτος στο Netflix. Δεν είναι μια σειρά που προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει, αλλά προσπαθεί να σου θυμίσει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, να αγαπάς, να φοβάσαι και να γελάς με όλα αυτά ταυτόχρονα.
Αν δεν την έχεις δει ακόμα, ετοίμασε κρασί, κουβέρτα και λίγη υπομονή για binge-watching. Αν την έχεις ήδη ξεκινήσει, τότε ξέρεις ότι το Nobody Wants This μπορεί να λέγεται έτσι, αλλά στην πραγματικότητα είναι το Everybody Wants This.
