Το ντοκιμαντέρ ‘John Candy: I Like Me’ των Amazon MGM Studios είναι μία συγκινητική ματιά στη ζωή και το έργο του αγαπημένου κωμικού ηθοποιού που έφυγε νωρίς.
Αν ζούσε σήμερα, ο Τζον Κάντι θα ήταν 75 χρονών. Έφυγε πρόωρα από τη ζωή το 1994 σε ηλικία 43 χρονών μετά από καρδιακή προσβολή, ενώ υπήρξε ένας άνθρωπος που πολεμούσε για χρόνια με την παχυσαρκία (είχε φτάσει κάποια στιγμή να ζυγίζει ακόμα και 170 κιλά), είχε τάσεις πανικού, άγχος, και κάπνιζε μανιωδώς.
Πριν λίγες ώρες είδαμε το ντοκιμαντέρ ‘John Candy: I Like Me’ των Amazon MGM Studios σε σκηνοθεσία Κόλιν Χανκς και παραγωγό τον Ράιαν Ρέινολντς (ανάμεσα σε άλλους) και δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό μας. Μέσα από σπάνιο αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις με συνεργάτες και ανθρώπους που ήταν κοντά στον Τζον Κάντι (Μπιλ Μάρεϊ, Νταν Ακρόιντ, Μελ Μπρουκς, τα παιδιά του, η σύζυγός του και συγγενείς, Στιβ Μάρτιν, Τομ Χανκς, Μάρτιν Σορτ κ.α.), ξεδιπλώνεται η ζωή και η καριέρα ενός υπέροχου ανθρώπου που μας άφησε νωρίς.
Το ντοκιμαντέρ ‘John Candy: I Like Me’ (Τζον Κάντι: Μου Αρέσω) προβάλλεται στο Prime Video.
Ο άνθρωπος και ηθοποιός Τζον Κάντι
Στο πάνθεον των θρύλων της κωμωδίας, λίγα ονόματα προκαλούν τόση αγάπη και σεβασμό όσο ο Τζον Κάντι. Με το αγγελικό του πρόσωπο, τη βαριά αλλά γλυκιά παρουσία του και την ανεξάντλητη ζεστασιά του, ο Κάντι ήταν ένας από τους σπάνιους κωμικούς που σε έκαναν να γελάς ενώ, ταυτόχρονα, σου ράγιζαν την καρδιά. Αν και η ζωή του κόπηκε πρόωρα στα 43 του, η επιρροή του στον κινηματογράφο, την κωμωδία και την κουλτούρα παραμένει ζωντανή, όχι μόνο για όσα μας χάρισε στην οθόνη, αλλά και για τη βαθιά ανθρωπιά που εξέπεμπε έξω απ’ αυτήν.
Γεννημένος στο Νιουμάρκετ του Οντάριο του Καναδά το 1950, ο Κάντι αναδείχθηκε μέσα από τη σκηνή της καναδικής κωμωδίας τη δεκαετία του ’70, ξεκινώντας από το τηλεοπτικό sketch show ‘Second City Television’ του Τορόντο. Εκεί ξεδίπλωσε το μοναδικό του ταλέντο.Μπορούσε να γίνει παράλογος, τρυφερός, γελοίος ή συγκινητικός, και συχνά όλα αυτά ταυτόχρονα. Το Χόλιγουντ δεν άργησε να τον προσέξει.
Η δεκαετία του ’80 ήταν δική του. Με ταινίες όπως τα ‘Stripes’ (με τον Μπιλ Μάρεϊ, 1981), ‘Splash’ (Η Γοργόνα, 1984), ‘Summer Rental’ (1985) και ‘Spaceballs’ (1987), ο Candy έγινε παγκοσμίως γνωστός. Όμως το ‘Planes, Trains and Automobiles’ (Αεροπλάνα, Λιμουζίνες και Τρένα, 1987) ήταν αυτό που αποκάλυψε το εύρος της ιδιοφυΐας του. Ως Ντελ Γκρίφιθ, ένας μοναχικός πωλητής κρίκων για κουρτίνες μπάνιου με καρδιά μεγαλύτερη από τον κόσμο, ο Κάντι προσέφερε, δίπλα στον Στιβ Μάρτιν, μία ερμηνεία γεμάτη χιούμορ αλλά και μελαγχολία, μία ερμηνεία που ακόμη και σήμερα συγκινεί. Δύσκολα φαντάζεται κανείς άλλον ηθοποιό να κάνει τον Ντελ τόσο αξιαγάπητο, τόσο τραγικό, τόσο ανθρώπινο.
Εκτός οθόνης, ήταν γνωστός για την καλοσύνη του. Οι συνάδελφοί του τον περιέγραφαν ως γενναιόδωρο, προσγειωμένο και απίστευτα πιστό. Ποτέ δεν παραδόθηκε στη ματαιοδοξία του Χόλιγουντ, προτιμούσε τη φάρμα του έξω από το Τορόντο ή τον χρόνο με τα παιδιά του. Παρέμεινε πάντα περήφανος για τον Καναδά, έφτασε μάλιστα να γίνει συνιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας Toronto Argonauts.
Ο θάνατός του το 1994, κατά τη διάρκεια γυρισμάτων στο Μεξικό, άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην κωμωδία. Αλλά η επιρροή του είναι παντού, από την αδεξιότητα του Τζον Σι Ράιλι μέχρι την ευγενική ειρωνεία του Σεθ Ρόγκεν. Σκηνοθέτες όπως ο Τζαντ Άπατοου και ο Πολ Φιγκ τον αναγνωρίζουν ως πηγή έμπνευσης.
Ο Τζον Κάντι δεν σε έκανε απλώς να γελάς, σε έκανε να νιώθεις. Μας έδειξε ότι η κωμωδία δεν χρειάζεται σκληρότητα, ότι η καλοσύνη μπορεί να είναι ριζοσπαστική και ότι το μεγαλύτερο γέλιο μπορεί να κρύβει βαθιά ενσυναίσθηση. Σε έναν κόσμο όλο και πιο κυνικό, η κληρονομιά του Κάντι είναι μια υπενθύμιση ότι η ειλικρίνεια έχει ακόμη θέση αι ότι, καμιά φορά, ο πιο αστείος άνθρωπος στο δωμάτιο είναι κι ο πιο ανθρώπινος.
