Παρά τις μεγάλες προσδοκίες για τη νέα σειρά του Coben στο Amazon Prime Video, το «Lazarus» αποδεικνύεται πως κουράζει με τη βαριά φορτωμένη, αργή και παραπαίουσα στην πλοκή του
Με όνομα που προκαλεί περιέργεια, μία μεγάλη παραγωγή και ένα cast που υπόσχεται, ότι η νέα σειρά του Harlan Coben «Lazarus» έρχεται στο Prime Video με πολλές ελπίδες και προσδοκίες για κάτι που θα μας εντυπωσιάσει, όμως οι πρώτες κριτικές δεν είναι καθόλου κολακευτικές. Οι θεατές και οι κριτικοί αναφέρουν προβλήματα στον ρυθμό της σειράς, στην εξέλιξη και στην αξιοπιστία της ιστορίας, γεγονός που καθιστά τη σειρά περισσότερο απογοητευτική παρά καθηλωτική.
Ας το παραδεχτούμε, όταν βλέπουμε το όνομα του Harlan Coben στο εξώφυλλο μιας σειράς, η προσδοκία για συναρπαστική πλοκή, ανατροπές και ένταση είναι μεγάλη αλλά η σειρά «Lazarus» μάλλον δεν δικαιώνει αυτές τις προσδοκίες. Η σειρά έχει πλοκή έχει ως εξής, ο πρωταγωνιστής, ο Sam Claflin ως Joel «Laz» Lazarus, επιστρέφει στην πατρίδα του όταν ο πατέρας του (τον οποίο ερμηνεύει ο Bill Nighy) πεθαίνει, υποτίθεται από αυτοκτονία. Ταυτόχρονα, η αδελφή του είχε πέσει θύμα δολοφονίας πριν από πολλά χρόνια και η σειρά ανοίγει ένα παράθυρο σε παράξενες, υπερφυσικές επιστροφές παλιών περιστατικών, όλα αυτά εν μέσω ψυχολογικής έντασης, σκοτεινής ατμόσφαιρας και μυστήριων.
Και όμως, η εξέλιξη που υπόσχεται έξαψη και αγωνία φαίνεται να σκοντάφτει. Σε κριτική μέσου, σημειώνεται ότι η σειρά έχει έναν «θλιβερά κακό ρυθμό και επαναλαμβανόμενους χαρακτήρες που λένε ο ένας στον άλλον πράγματα που μόλις έχουμε δει, πολλές, πολλές φορές». Η αφήγηση περνάει μέσα από αρκετά σίγουρα μονοπάτια, με επαναλήψεις, με flashbacks που μοιάζουν να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους και με σκηνές που δεν καταφέρνουν να κρατήσουν πραγματικά την ένταση, ούτε και τον θεατή.
Μερικά από τα προβλήματα που επισημαίνονται είναι χαρακτηριστικά είναι η συνύπαρξη του υπερφυσικού στοιχείου με το κλασικό αστυνομικό/ψυχολογικό θρίλερ, που όμως δεν «κάθεται» ομαλά και οι εναλλαγές αφήνουν την εντύπωση μία ανοργάνωτης δομής. Οι χαρακτήρες πολλές φορές μοιάζουν να παίζουν ρόλους που ήδη ξέρουμε, χωρίς κάτι πραγματικά καινούργιο ή βαθύ και η συναισθηματική βάση δεν βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να στερεωθεί. Παρά το ταλέντο των ηθοποιών και το ενδιαφέρον στήσιμο, η σειρά εν τέλει αφήνει την αίσθηση ότι τραβάει την υπόθεση για να φτάσει τον αριθμό επεισοδίων που πρέπει, επεκτείνοντας όμως σημεία όπου θα μπορούσε να έχει αποφύγει και να μην δημιουργεί άσκοπες καθυστερήσεις.
Υπάρχει και φως που προσπαθεί να ισορροπήσει την κατάσταση
Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι, δεν λείπουν και τα θετικά στοιχεία, η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή, οι σκηνές υποβόσκουσας έντασης υπάρχουν, η ερμηνεία του Claflin δίνει μια μορφή «σημείου αναφοράς» στον δικό του ρόλο αλλά αυτά τα «καλά σημεία» δεν επαρκούν για να καλύψουν τις δομικές αδυναμίες. Για εμάς που μας αρέσουν και ασχολούμαστε με τις σειρές θρίλερ ή με το έργο του Coben, το «Lazarus» μπορεί να μοιάζει σαν μια «ανάγκη να παρακολουθήσεις για να εξακριβώσεις αν θα γίνει κάτι καλό». Κι όμως, η πρώτη εντύπωση είναι πως τις περισσότερες φορές δεν «γίνεται».
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά για εμάς τους θεατές, αν είσαι fan του Coben και περιμένεις να δεις ένα συγκλονιστικό θρίλερ, ενδεχομένως να απογοητευθείς. Αν βλέπεις τη σειρά «για να περάσει την ώρα», μπορεί το «Lazarus» να στο προσφέρει, αλλά μην περιμένεις ότι βρήκες το επόμενο διαμάντι θέασης. Αν θέλεις κάτι με πιο σταθερό ρυθμό, με ένταση και χωρίς πολλές περιττές επαναλήψεις, ενδεχομένως να δεις κάτι άλλο. Εν τέλει το «Lazarus» μοιάζει με μια δουλειά που είχε όλα τα υλικά για να γίνει κάτι σπουδαίο, όπως έναν έμπειρο δημιουργό, μία ενδιαφέρουσα ιστορία και ένα καλό cast, αλλά στην πράξη τα υλικά δεν δένουν όπως θα έπρεπε. Με άλλα λόγια, πολλά υποσχόμενη η σειρά, αλλά με περισσότερη «υπόσχεση» παρά «εκπλήρωση».
